Σάββατο 13 Οκτωβρίου 2007

Η αρχιτεκτονικη των Κυκλαδων.

Τις «βιοκλιματικές» αρχές της παραδοσιακής αρχιτεκτονικής -αν και ο όρος είναι σύγχρονος- καταγράφει το δίκτυο ΜΕΣΟΓΕΙΟΣ SOS στο πλαίσιο του προγράμματος LIFE «Ηλιος, άνεμος», εστιάζοντας στις Κυκλάδες, μια γεωγραφική περιοχή αντιπροσωπευτική του μεσογειακού κλίματος (δυνατοί άνεμοι, έντονη και παρατεταμένη κατά τη διάρκεια του έτους ηλιοφάνεια, μεγάλες περίοδοι ανομβρίας, αλλά και μεγάλα ποσοστά υγρασίας). Στο μικρό αιγαιοπελαγίτικο οδοιπορικό για τη μοναδική αρχιτεκτονική κληρονομιά των Κυκλάδων συνέβαλε η αρχιτέκτονος Δήμητρα Σιατίστα, συνεργάτρια του δικτύου στο πρόγραμμα «Sun and wind».

«Για να αποφύγουμε αυθαίρετες αναγωγές ας έχουμε υπόψη μας ότι ο όρος "βιοκλιματική" ή "οικολογική αρχιτεκτονική" είναι ένας σύγχρονος όρος, συνεπώς με το να ονομάζουμε "βιοκλιματικά" διάφορα στοιχεία της παραδοσιακής αρχιτεκτονικής είναι μόνο μια παραδοχή» τονίζει η Δήμητρα Σιατίστα. «Στην προκειμένη περίπτωση κάνουμε μια καταγραφή σε παραδοσιακές πρακτικές που συνήθως συνοδεύονται και με έναν συγκεκριμένο τρόπο ζωής που δεν ανταποκρίνεται στα σημερινά δεδομένα», προσθέτει η ίδια προτείνοντας: Να δανειστούμε την όχι και τόσο μακρινή εμπειρία του παρελθόντος και να την προσαρμόσουμε στη σημερινή κλίμακα αστικής οικιστικής ανάπτυξης σε συνδυασμό με τη σύγχρονη τεχνολογία. Ετσι ώστε να επιτύχουμε καλύτερες συνθήκες διαβίωσης με τη βέλτιστη θερμική συμπεριφορά και ενεργειακή απόδοση.

Ενδεικτικές είναι οι ενότητες που ακολουθούν για την αρχιτεκτονική των Κυκλάδων και τις παραδοσιακές πρακτικές.

**Αερισμός: Επιδιώκεται ο διαμπερής αερισμός, όταν και όπου αυτό είναι εφικτό, με μικρά ανοίγματα στη βόρεια πλευρά καθώς έτσι επιτυγχάνεται η αποτελεσματική απομάκρυνση των θερμικών φορτίων αλλά και της υγρασίας. Πολύ συχνή είναι (στις Κυκλάδες) η χρήση του φεγγίτη που είναι ένα μικρότερο άνοιγμα σε πιο ψηλή θέση όπου συγκεντρώνεται θερμός αέρας. Ο φεγγίτης διευκολύνει στην απαγωγή αυτού του αέρα. Τα ανοίγματα (όπως οι καμινάδες) προκαλούν κατακόρυφο ρεύμα αέρα και είναι ιδιαίτερα χρήσιμα σε υπόσκαφα, σε κτίσματα που είναι σε πλαγιές ή σε πυκνοδομημένους οικισμούς. Η «παραθύρα» στη Σαντορίνη είναι ένα άνοιγμα με πρόσβαση στο δώμα που λειτουργεί ως συλλέκτης της θαλάσσιας αύρας.

**Δροσισμός: Οταν ο αέρας στην πορεία του συναντά μάζες με χαμηλότερη θερμοκρασία, κατακρατείται μέρος του θερμικού φορτίου του και ψύχεται. Π.χ. στην αραβική αρχιτεκτονική ο δροσισμός επιτυγχάνεται με τη χρήση νερού και υπόγειους διαδρόμους. Αντιθέτως στην ελληνική παραδοσιακή αρχιτεκτονική το νερό δεν έχει χρησιμοποιηθεί για δροσισμό. Ωστόσο η θερμική μάζα των κτιρίων από πέτρα ή του εδάφους έχει αποτέλεσμα τη διατήρηση σε μεγάλο βαθμό της θερμοκρασίας στους εσωτερικούς χώρους. Στους υπόγειους ο αέρας παραμένει σταθερά στους 18 βαθμούς Κελσίου. Αν επιτευχθεί κυκλική κίνηση του αέρα από αυτό το χώρο προς έναν υπέργειο (όπου κυριαρχούν μεγαλύτερα θερμικά φορτία) τότε έχουμε δροσισμό του κινούμενου αέρα. Το ίδιο αποτέλεσμα έχουμε και όταν ο αέρας περνά μέσα από πυκνά φυλλώματα ή σκιερούς εξωτερικούς χώρους πριν εισέλθει από τα ανοίγματα στα κτίρια.

**Υπόσκαφα - ημιυπόσκαφα: Ο τύπος των κτιρίων αυτών αναπτύχθηκε στη μεσογειακή λεκάνη, την Κίνα, την Ινδία, την Κεντρική Αμερική, όπου το επέτρεπε το έδαφος (μαλακό και χωρίς υγρασία) με το κλίμα να παίζει καθοριστικό ρόλο.

Οι πιο γνωστός αντίστοιχος οικισμός στην Ελλάδα είναι εκείνος της Σαντορίνης, κλασικό παράδειγμα προσαρμογής στην τοπογραφία του νησιού και εκμετάλλευσης των δεδομένων για την καλύτερη προστασία από τις κλιματικές συνθήκες. Τα ανοίγματα τη -μοναδική- όψης είναι μικρά και εμποδίζουν την εισχώρηση ακτινοβολίας και θερμότητας το καλοκαίρι και την απώλεια θερμότητας το χειμώνα. Η θολωτή κατασκευή επιτρέπει την κυκλική κίνηση του αέρα. Παρ' όλα αυτά δεν αποφεύγεται η υγρασία ενώ ο φωτισμός είναι ελλιπής.

**Θερμομόνωση: Στα παραδοσιακά δώματα οι στρώσεις από ξερά φύκια ή βούρλα (υλικά με μικρή θερμική διαπερατότητα) λειτουργούν θερμομονωτικά.

Στις εξωτερικές επιφάνειες το λευκό χρώμα περιορίζει τη θερμότητα που απορροφάται από τους τοίχους.

Σημειώνεται ότι στην παραδοσιακή αρχιτεκτονική πολλά υλικά και ο τρόπος εφαρμογής τους λειτουργούν θερμομονωτικά, αν και η έννοια αυτή όπως την αντιλαμβανόμαστε σήμερα «είναι μια σύγχρονη επινόηση».
**Ηλιοπροστασία - σκιασμός: Οι τρόποι προστασίας του κελύφους από την έντονη ηλιακή ακτινοβολία και η δημιουργία προστατευμένων εξωτερικών υπαίθριων ή ημιυπαίθριων χώρων διακρίνονται σε δύο κατηγορίες:

1. Ενσωματωμένα στη μάζα του κτιρίου. Η κατανομή των όγκων του κτιρίου σε σχέση με τον προσανατολισμό και τη διεύθυνση των ανέμων παίζει σημαντικό ρόλο (διαμόρφωση εσωτερικής αυλής, αίθριου, εσοχές, προεξοχές, διαφορετικά ύψη, τύποι ημιυπαίθριων χώρων - βεράντα, λότζια, στοά, ημιυπαίθρια είσοδος κ.λπ.)

Ενα στοιχείο που συναντάμε ξανά και ξανά στις περιοχές της Μεσογείου είναι η περιτοιχισμένη αυλή. Η δε στοά εμφανίζεται με διάφορες παραδοσιακές μορφές στην Ελλάδα.

2. Πρόσθετα: Κινητά στέγαστρα από ξύλο ή καλάμια, βλάστηση (πέργκολες, αναρριχόμενα φυτά, δέντρα κ.λπ.), παντζούρια, τέντες, υφάσματα, προεξοχές πάνω από τα παράθυρα, κ.λπ.

**Διαχείριση νερού: Στην παραδοσιακή αρχιτεκτονική η σχέση με τους φυσικούς πόρους, όπως το νερό, είναι οικολογική: Παλαιότερα στις περιοχές με λειψυδρία όπως οι Κυκλάδες τα δώματα αλλά και τα σοκάκια των οικισμών «συμμετείχαν» στην συλλογή και αποθήκευση του βρόχινου νερού.

Κλείνουμε αυτό το οδοιπορικό με την επισήμανση της συνεργάτριας του ΜΕΣΟΓΕΙΟΣ SOS.

«Η οικιστική πραγματικότητα όπως αυτή έχει διαμορφωθεί μοιάζει να μην επιτρέπει "μεταφορές" της παραδοσιακής αρχιτεκτονικής στη σημερινή αστική ανάπτυξη σε ό,τι αφορά την ενεργειακή απόδοση και θερμική συμπεριφορά των κτιρίων».

Τετάρτη 10 Οκτωβρίου 2007

Ταξιδι στις Κυκλαδες.

Επιστρέφοντας από τις καλοκαιρινές διακοπές, το μυαλό μοιάζει να μη θέλει να ακολουθήσει το σώμα μας και παραμένει πίσω... σε χρυσαφένιες αμμουδιές και όμορφα νησιωτικά τοπία. Αντιστέκεται σαν από ένστικτο, θέλοντας να παρατείνει τον ελεύθερο χρόνο της ξεγνοιασιάς και της ηρεμίας. Η επαφή με το άκτιστο τοπίο και ο ανοικτός ορίζοντας λειτουργούν σαν βάλσαμο απέναντι στο άγχος και τη δυσφορία που προκαλεί ο εντατικός ρυθμός της πόλης. Αυτή η ολιγοήμερη επαφή, όμως, γεννά και μια σειρά από σκέψεις για το είδος του περιβάλλοντος που σταδιακά δημιουργούμε στους προορισμούς των διακοπών μας.
Πολλές φορές στο παρελθόν η συζήτηση περιστρεφόταν γύρω από την ανάγκη προστασίας των αιγαιοπελαγίτικων παραδοσιακών μας οικισμών. Σήμερα προβάλλει δραματικά, ακόμη επιτακτικότερο, το αίτημα σεβασμού, προστασίας και διατήρησης αυτού του ίδιου του φυσικού περιβάλλοντος! Αυτών των μοναδικών τοπίων που τόσο πλουσιοπάροχα μας πρόσφερε η φύση και αποτελούν τη μεγάλη και ανεκτίμητη κληρονομιά του τόπου μας, το θησαυρό μας.
Εκεί «...όπου φυσικά βασιλεύει ο μέγας άρχων του ελληνικού τοπίου, ο βράχος» όπως έλεγε χαρακτηριστικά ο Γιάννης Τσαρούχης. Τα γυμνά γκριζωπά βράχια που ξεπροβάλλουν μέσα στο Αιγαίο, το ένα εδώ, το άλλο εκεί μακρύτερα, άλλα σχηματίζοντας συστάδες, διαμορφώνουν τον ανεπανάληπτο γλυπτικό ορίζοντα της νησιωτικής ελληνικής γης.
Τα βράχια με τις πολλαπλές μορφές τους, τα οποία ξεχύνονται από την ηπειρωτική χώρα κι απλώνονται μέσα στα πελάγη σαν κυκλώπειες πέτρες, ανεμοδαρμένες και άνυδρες, χτυπημένες από την ανεξάντλητη δύναμη της φουρτουνιασμένης θάλασσας. Αυτό το ανάγλυφο των κοφτερών βράχων που συμπληρώνεται αρμονικά με σκίνα και θυμάρια και τόσους υπέροχους θάμνους σε μια αδιάσπαστη και αξεχώριστη ενότητα, έρχεται κάθε ανατολή ο ήλιος να αναδείξει, παίζοντας με το φως και τη σκιά. Άκρες που λαμπυρίζουν, τραχιές επιφάνειες, σχισμάδες που διατρέχουν το σώμα τους, σκοτεινές χθόνιες σπηλιές, ολόκληροι κόσμοι, μυστηριώδεις, μυθικοί, αρχέγονοι. Κι όπως πέφτει το φως κι έρχεται το σκοτάδι, τα βράχια μετατρέπονται θαρρείς σε πελώριους υπερφυσικούς δράκους που σε παραμονεύουν μην τυχόν και ταράξεις την ησυχία τους.
Είναι ώρες που μοιάζουν να επιπλέουν ανάλαφρα πάνω στο κύμα, ενώ άλλες στιγμές νομίζεις πως ανυψώνονται και αιωρούνται -σε πείσμα της βαρύτητας- πάνω από τη γραμμή του ορίζοντα. Απόκρημνες πλαγιές και πανύψηλοι γκρεμνοί «ακροβατούν» πάνω από τη θάλασσα, βαθιές χαράδρες στα ενδότερα, σαν ρυτίδες στο πρόσωπο της άγονης γης, προστατεύουν τα λιγοστά δένδρα από τους σφοδρούς ανέμους, ενώ κάποια άλλα που το έφερε η τύχη να βρίσκονται πάνω σε διάσελα, γέρνουν σαν να υποκλίνονται στην αδιαμφισβήτητη δύναμη του Αιόλου. Το χώμα λιγοστό και για το λόγο αυτό πολύτιμο, συγκρατείται αιώνες τώρα με δυσκολία, από πανάρχαιες ξερολιθιές και περίτεχνες πεζούλες. Ένα έδαφος γυμνό, δύσκολο, κακοτράχαλο, ανελέητο, ποτισμένο με τον ιδρώτα χιλιετιών που έζησε όμως γενιές και γενιές.
Γιατί είναι σκληρός, άγριος και τυραννισμένος αυτός ο τόπος, πολύ μακριά από την ψευδαίσθηση της άνεσης, της μαλθακότητας και της καλοπέρασης που υπόσχεται η κοσμική παραλία με τις ομπρέλες και τις ξαπλώστρες ή τα μεγάλα ξενοδοχειακά συγκροτήματα, με τις πισίνες, τους φοίνικες και το ψωριάρικο γκαζόν τους. Την ουσία του τη συνειδητοποιείς και τη μετράς περπατώντας τον βήμα βήμα, ακολουθώντας πιστά το μακρινό φιδίσιο μονοπάτι που στριφογυρίζει το βράχο, ανακαλύπτοντας τις εναλλαγές και τις κρυφές πλευρές του και όχι οδηγώντας το αυτοκίνητο σε δρόμους που σε κατεβάζουν μεν με ευκολία και γρήγορα σε κάθε απόμερο κολπίσκο, αλλά χαρακώνουν ανεπανόρθωτα τις πλαγιές του.

Φοβούμαι πως δεν έχουμε καταλάβει την αξία τής υπαίθρου στον τόπο μας. Μετατρέψαμε ολόκληρα νησιά σε «καλοκαιρινές πόλεις» που κατακλύζονται από ορδές τουριστών και σφύζουνε από μια αφύσικη ζωή, ενώ αντίθετα το χειμώνα νεκρώνουν και μοιάζουν με «πόλεις φαντάσματα». Γιατί τα ήσυχα και ήρεμα ακρογιάλια των ανέμελων καλοκαιρινών διακοπών μεταμορφώνονται τους χειμερινούς μήνες σε άγρια και αφιλόξενα βράχια πάνω στα οποία ξεθυμαίνουν αφρισμένα κύματα. Ο παγωμένος αέρας λυσσομανά και αυτό που ψάχνεις είναι ένα μέρος εσωτερικό, προφυλαγμένο, για να βρεις καταφύγιο. Οι οικισμοί φυσικά αλλάζουν πρόσωπο και η ζωή μεταφέρεται στα στενά εσωτερικά σοκάκια, μακριά από την αγριεμένη θάλασσα. Και είναι σαν να αλλάζει ο τόπος και το έξω να γίνεται μέσα, λες και αντιστρέφεται ο χώρος. Τη φασαρία, τη βουή και την κινητικότητα του καλοκαιριού, διαδέχεται η ερημιά, η ηρεμία αλλά και η αναπόφευκτη μελαγχολία τού χειμώνα.
Καταφέραμε να δημιουργήσουμε νησιά τέρατα, αφήνοντας πάνω στο σώμα τους τ' αχνάρια της φτήνιας των καιρών μας. Συνεχίζουμε με αδυσώπητη μανία να καταστρέφουμε κάθε σπιθαμή της «ευλογημένης» τούτης γης. Κτίζουμε παντού βιαστικά, αβασάνιστα, χωρίς μέτρο.
Ορθώνουμε σε τόπους ιερούς, χιλιοτραγουδισμένους, που τόσο έχουν υμνηθεί από τους ποιητές μας, άθλια χονδροειδή κατασκευάσματα, άσπρα άμορφα «περιττώματα», εν ονόματι μιας κακώς νοούμενης «ανάπτυξης» και εφήμερης «τουριστικής αξιοποίησης». Εδώ και καιρό έχουμε απεμπολήσει κάθε έννοια συλλογικότητας, για να υπερισχύσει ο αφόρητος ατομικισμός μας, που μετράει τα πάντα με την κοντόφθαλμη λογική της γρήγορης «αρπαχτής», μη λογαριάζοντας ούτε αυτά που έγιναν στο παρελθόν ούτε -πολύ περισσότερο- αυτά που θα γίνουν στο μέλλον. Ακόμη κι αυτά τα μικρά ξωκλήσια του Προφήτη Ηλία στις απόκρημνες κορφές είναι δυσδιάκριτα πλέον ανάμεσα στις λευκές βιλίτσες, τα εξοχικά, τα «rooms to let», που ξεφυτρώνουν σαν μεταλλαγμένα φυτά που γιγαντώνονται ανεξέλεγκτα, καταστρέφοντας ό,τι βρουν γύρω τους. Ροκανίζουμε χρόνο το χρόνο αυτά τα υπέροχα τοπία των βράχων, έτσι που στο τέλος δεν θα μείνει τίποτε που να θυμίζει στις επόμενες γενιές ότι τούτη η καθημαγμένη γη είχε κατοικηθεί πολύ πριν από τον Όμηρο.
Κι όλα αυτά κάτω από ένα φως δυνατό, εκτυφλωτικό, που δημιουργεί έντονες φωτοσκιάσεις προδίδοντας την παραμικρή ατέλεια, που προσπαθεί μάταια να κρυφτεί από την αυστηρή ετυμηγορία της διαύγειάς του. Πόσο εύστοχα και διδακτικά τα λόγια του Ελύτη: «Σιγά σιγά, μες στο κατακαλόκαιρο, το φως αφανίζει την Ελλάδα. Χωνεύει τα νησιά, εξουδετερώνει τις θάλασσες, αχρηστεύει τους ουρανούς. Άφαντα όλα... Η αντίσταση σ' ένα τέτοιο φως: να ποιο είναι το βαθύτερο νόημα της ελληνικής αρχιτεκτονικής».

Πράγματι, μέσα στην αέναη εναλλαγή φωτός και σκιάς γεννήθηκε η πανάρχαια πέτρινη αρχιτεκτονική των νησιών μας. Λες και πήραν σχήμα και μορφή τα βράχια και οι πέτρες, και σαν από μόνες τους να όρθωσαν τα απέριττα κτίσματα που μας κληροδότησαν όλοι μαζί οι πολιτισμοί του παρελθόντος. Την ουσία που εμπεριέχει και εκφράζει το «ελάχιστο» πρέπει να διαφυλάξουμε ως κόρην οφθαλμού. Εκεί να βασιστούμε για να δημιουργήσουμε μια απολύτως σύγχρονη αρχιτεκτονική που θα εκφράζει τις σημερινές ανάγκες χωρίς να τραυματίζει το τοπίο, αλλά θα αποτελεί την αυτονόητη συνέχειά του. Μια αρχιτεκτονική που θα συνδέεται οργανικά με το ανάγλυφο του εδάφους και δεν θα προσπαθεί ανόητα, να αναμετρηθεί μαζί του. Για να μην ξεχνάμε «...πως και τα μελλοντικά χρωστάνε συχνά τη δύναμή τους και στα όσα έχουνε συμβεί σε περασμένα χρόνια», όπως σοφά μας υπενθύμιζε ο Άρης Κωνσταντινίδης.

Παρασκευή 5 Οκτωβρίου 2007

Δυσκολες θαλασσες.

Με θέμα τις ιδιαιτερότητες και τις συ­νήθειες που παρουσιάζει μια από τις πιο δύσκολες θάλασσες ανά ε­ποχή, στις τέσσερις σημαντικές περιοχές για τα ακτοπλοϊκά πλοία, το Εργαστήριο Ναυ­τικής Θαλάσσιας Υδροδυναμικής του Εθνι­κού Μετσόβιου Πολυτεχνείου προχώρησε σε συνεργασία με το Πολεμικό Ναυτικό στην ε­πιστημονική καταγραφή στοιχείων που αφο­ρούν το Αιγαίο Πέλαγος.
Η έρευνα περιλαμβάνει 48 άτλαντες, στους οποίους παρουσιάζεται με στατιστικά στοι­χεία το ύψος κύματος σε 20 επιλεγμένες πε­ριοχές του Αιγαίου, του Ιονίου αλλά και του Κρητικού και Λιβυκού πελάγους, η περίοδος κύματος, η κατεύθυνση και κλίση του, καθώς και οι εντάσεις μαζί με τη φορά του ανέμου την κάθε εποχή στο κάθε σημείο.
Τα στοιχεία που επεξεργάστηκαν οι μελετη­τές προέρχονται από οπτικές παρατηρήσεις από πλοία που πραγματοποιούσαν τους συνήθεις πλόες τους και αφορούν καταστάσεις που συναντώνται στην ανοιχτή θάλασσα.
Οι Έλληνες μελετητές χρησιμοποίησαν 209.408 παρατηρήσεις σχετικά με ανεμολογικές παραμέτρους, ενώ ο συνολικός αριθ­μός των χρησιμοποιηθέντων παρατηρήσεων είναι 233.787 και αφορούν κυματικές παρα­μέτρους,
Συγκεκριμένα, από την έρευνα προέκυψε ότι οι πιο ενδιαφέρουσες ζώνες είναι 4: το Βόρειο - Βορειοανατολικό Αιγαίο, οι Κυκλά­δες, τα Δωδεκάνησα και το Κρητικό Πέλαγος.
Στο Βόρειο Αιγαίο ο χειμώνας είναι άγριος το Δεκέμβριο, εποχή που η συχνότητα μεγά­λου ύψους κύματος είναι σύνηθες φαινόμε­νο, Τον Ιανουάριο, το ύψος του κύματος δεν ξεπερνά συνήθως το 1 μέτρο, το Φεβρουά­ριο ο καιρός ηρεμεί, ενώ το καλοκαίρι η κα­τάσταση είναι ακόμα πιο ήπια,
Η θαλάσσια περιοχή των Κυκλάδων είναι από τις επικίνδυνες, ενώ οι μεγαλύτερες τρικυμίες παρουσιάζονται το Δεκέμβριο, όπου μπορεί το ύψος των κυμάτων να μην είναι πολύ μεγάλο (φθάνουν τα 4 μέτρα), αλλά έ­χουν μεγάλη συχνότητα. Παρόμοια είναι η κατάσταση και την άνοιξη,
Το καλοκαίρι οι Κυκλάδες αγριεύουν, α­φού τα μελτέμια ξεσηκώνουν τη θάλασσα ι­διαίτερα τον Αύγουστο, Το φθινόπωρο οι και­ρικές συνθήκες δυσκολεύουν ακόμη περισ­σότερο και κυρίως το Νοέμβριο,
Στα Δωδεκάνησα ο καιρός είναι δύσκολος αλλά μόνο για ένα μήνα, το Δεκέμβρη. Το κα­λοκαίρι, συνήθως, επικρατούν μπονάτσες, ε­νώ το φθινόπωρο η θάλασσα είναι ήρεμη,
Τέλος, στο Κρητικό πέλαγος το Δεκέμβρη αγριεύει η κατάσταση με συνεχόμενο μεγά­λο κυματισμό, ενώ την άνοιξη επικρατεί σχε­τική ηρεμία, Το καλοκαίρι, όμως, η θάλασσα ζωηρεύει σε σύγκριση με τις υπόλοιπες πε­ριοχές του Αιγαίου, ιδιαίτερα τον Αύγουστο με τα μελτέμια.

Τρίτη 2 Οκτωβρίου 2007

Μυκονος.

Η γεωγραφική θέση του νησιού είχε σαν φυσικό επακόλουθο να γίνει τόπος στάθμευσης από πολλούς αλλά ποτέ δεν έγινε τόπος μόνιμης κατοικίας λόγο της φτώχιας που υπήρχε. Η κατάσταση για τους ντόπιους ήταν άθλια στην περίοδο της Φραγκοκρατίας και αργότερα της Τουρκοκρατίας. Στα μέσα του 16ου αιώνια το νησί ήταν έρημο.

Η γεωργία και η κτηνοτροφία ήταν μικρή. Κύρια ασχολία ήταν τα αμπέλια, το κριθάρι, τα σύκα και τα γαλακτομικά όμως το φτωχό έδαφος οι δυνατοί άνεμοι και τα λιγοστά νερά έκαναν τους ντόπιους από νωρίς να ασχοληθούν με τις θαλασσινές ασχολίες. Έτσι αναπτύχθηκε η ναυτιλία το εμπόριο η αλιεία και η ναυπηγική.Παράλληλα με τις θαλασσινές ασχολίες οι ντόπιοι ασχολήθηκαν και με την υφαντουργική (ιδιαίτερα οι γυναίκες). Επίσης η άλεση αλεύρου και η αρτοποιία γνώρισαν μεγάλη ανάπτυξη.

Στα μέσα του 1950 η Μύκονος άρχισε να βγαίνει από την μιζέρια εκμεταλλευόμενη τους φυσικούς πόρους που είχε: ήλιο – θάλασσα – αέρα. Έτσι οι Μυκονιάτες έγιναν πρωτοπόροι στη τουριστική βιομηχανία, κατάφεραν να κάνουν το νησί τους σημαντικό τουριστικό κέντρο με αποτέλεσμα να ανέβει η οικονομία.
Κύρια ασχολία των κατοίκων σήμερα είναι ο τουρισμός, υπάρχουν όμως ακόμη κάποιοι ντόπιοι που ασχολούνται με τη γεωργία και την κτηνοτροφία.

Η ιστορία της Μυκόνου είναι σύντομη γιατί δεν είχε κάποια ηρωικά κατορθώματα. Το άγονο έδαφος του νησιού απωθούσε κατά καιρούς πολλούς επιδρομείς που ερχόταν και ξαναερχόταν. Έτσι δεν τάραζαν την ησυχία των ντόπιων που ήδη η ζωή τους ήταν δύσκολη.

Ο μύθος λέει ότι η Μύκονος πήρε το όνομα από το Μύκονο γιο του Ανίου που ήταν ημίθεος καρπός του ζευγαρώματος του Απόλλωνα και της νύμφης Ροίους. Ένας άλλος μύθος αναφέρεται ότι ο Ηρακλής αφού σκότωσε τους γίγαντες τους πέταξε στο νησί αυτοί πέτρωσαν και έγιναν βράχοι.

Όλες αυτές οι πηγές όμως είναι ανεπαρκείς. Οι πρώτοι κάτοικοι του νησιού ήταν οι Κάρες. Μετά πήγαν οι Φοίνικες οι Κρήτες και οι Αιγύπτιοι. Στο τέλος πήγαν και οι Ίωνες. Μετά τους Περσικούς πολέμους δημιουργήθηκε η πρώτη Αθηναϊκή συμμαχία με έδρα τη Δήλο όπου υπήρχε το συμμαχικό ταμείο. Η Δήλος επηρέαζε πολύ τη Μύκονο ακόμη και στο θέμα της θρησκείας. Λάτρευαν τον θεό Απόλλωνα αλλά και άλλους θεούς και αυτό συμπεραίνεται από κάποια νομίσματα που βρέθηκαν.

Στην εποχή του Βυζαντίου η Μύκονος αποτελεί τμήμα του νομού Αχαΐας και λίγο αργότερα υπάγεται στο θέμα των νήσων. Κατά την Ενετοκρατία η Μύκονος και η Τήνος κατακτήθηκαν από την δυναστεία των Γκύζη. Το σημαντικότερο γεγονός είναι η σύσταση του κοινού των Μηκωνίων.

Το 1537 ο Καπουδάν πασάς είχε παραχωρήσει στους νησιώτες ειδικά προνόμια όπως αυτοδιοίκηση. Βέβαια ποτέ δεν τήρησε ότι τους είχε πει και έτσι οι νησιώτες αποφάσισαν να ιδρύσουν το κοινό των Μηκωνίων. Σε όλα αυτά τα χρόνια η Μύκονος γνώρισε μεγάλη ανάπτυξη στο τομέα της ναυτιλίας και του εμπορίου.

Παρασκευή 21 Σεπτεμβρίου 2007

Ναξος.

Στην καρδιά του Αιγαίου, η Νάξος, είναι ένα νησί με μεγάλη ιστορία και έντονη παρουσία στην δημιουργία του ελληνικού πολιτισμού. Η Νάξος κατοικήθηκε από τους προϊστορικούς χρόνους. Ο Ζευς, ο πατέρας των θεών των αρχαίων Ελλήνων, γεννήθηκε στην Κρήτη αλλά ανατράφηκε στη Νάξο και έδωσε το όνομά του στο πιο ψηλό βουνό της, τον Ζα (1004 μ.). Ο Διόνυσος, ο θεός του κρασιού, έσμιξε στη Νάξο με την Αριάδνη, την θεά της γονιμότητας. Η ένωσή τους προίκισε το νησί με πλούσια αμπέλια και εύφορη γη.

Ακόμα και σήμερα που η Νάξος έχει μπει σε τροχιά τουριστικής ανάπτυξης, η πλειοψηφία των ανθρώπων του νησιού δεν ασχολείται μόνο με τα τουριστικά επαγγέλματα. Η γεωργία, η κτηνοτροφία, τα λατομεία μαρμάρου, το εμπόριο απασχολούν ένα μεγάλο κομμάτι των Ναξιωτών. Η Νάξος έχει τον κοσμοπολίτικο αέρα ενός σύγχρονου τουριστικού θέρετρου αλλά συγχρόνως διατηρεί το παραδοσιακό χρώμα της και τον λαϊκό πολιτισμό της. Οι ατέλειωτες αμμουδιές, με τα καθαρά νερά και τους κέδρους, σε όλο το μήκος των νότιων και νοτιοδυτικών ακτών της αλλά και η βόρεια πλευρά της Νάξου, κρύβουν ομορφιές και τοπία σαγηνευτικά. Οι λάτρεις του windsurf θα βρουν στο νησί μοναδικές συνθήκες για να ασχοληθούν με το αγαπημένο τους άθλημα. Το μελτέμι που πνέει κατά την διάρκεια της μέρας τους καλοκαιρινούς μήνες, είναι ο καλύτερος τους σύμμαχος.

Για τους φίλους της ποδηλασίας, η Νάξος προσφέρει μοναδικές διαδρομές. Για τους πεζοπόρους, τους φυσιολάτρες και αυτούς που έχουν το πάθος της εξερεύνησης, η Νάξος αποτελεί πραγματικό παράδεισο, καθώς υπάρχουν δεκάδες μονοπάτια που την διασχίζουν από άκρη σε άκρη. Αν πάλι ενδιαφέρεστε να γνωρίσετε την καθημερινότητα των ανθρώπων της Νάξου και την λαϊκή της παράδοση, θα πρέπει να επισκεφθείτε τα χωριά, εκεί που ο ξένος είναι τιμώμενο πρόσωπο. Όσοι, τέλος, γοητεύονται από το παρελθόν και την ιστορία θα εντυπωσιαστούν από τον πλούτο των μνημείων της Νάξου. Ίσως πουθενά αλλού, σε ένα τόσο μικρό κομμάτι γης, δεν έχουν συγκεντρωθεί τόσα σημαντικά μνημεία από τόσο διαφορετικές εποχές. Αλλά και για όσους οι καλοκαιρινές διακοπές είναι συνώνυμες με την νυχτερινή ζωή και το ξενύχτι υπάρχουν πολλές επιλογές καθώς η Χώρα το καλοκαίρι πραγματικά δεν κοιμάται.

Σάββατο 15 Σεπτεμβρίου 2007

Τηνος.

Η Τήνος είναι το τέταρτο σε μέγεθος νησί των Κυκλάδων (Έκταση 194 τ. χμ.) μετά την Άνδρο, τη Νάξο και την Πάρο. Εχει 8.574 κατοίκους (απογραφή 2001) μοιρασμένους σε 62 οικισμούς. Ανήκει στις βόρειες Κυκλάδες και βρίσκεται νοτιοανατολικά της Άνδρου και βορειοδυτικά της Μυκόνου.

Η απόσταση από την Άνδρο είναι μόλις (στο σημείο που ονομάζεται Στενό) 1/2 μίλι ενώ η κοντινότερη απόσταση απο τις ακτές της Μύκονου απέχουν περίπου 5 μίλια και 9 μίλια απο λιμάνι σε λιμάνι. Νοτιοδυτικά του νησιού και σε απόσταση 12 μιλίων βρίσκεται η πρωτεύουσα του νόμου, η Σύρος.

Ο Τσικνιάς που βρίσκεται στα ανατολικά είναι το ψηλότερο βουνό του νησιού με 726 μ. ύψος. Στο κεντρικό τμήμα δεσπόζει ο απόκρημνος βράχος του Εξώμβουργου με 641 μ ύψος με την Αρχαία και Ενετική πόλη και το υψίπεδο του Πατέλα ή "Πολέμου ο κάμπος". Το συνολικό μήκος της ακτογραμμής της υπολογίζεται, σε 114 χμ. και ο περίπλους των παραλίων της σε μικρή απόσταση από την ακτή απαιτεί πλου 37 περίπου ν. μιλίων.

Το έδαφος γενικά είναι ορεινό με υψόμετρο που δεν ξεπερνά τα 720 μέτρα. Δεν υπάρχουν δάση και μεγάλες πεδινές εκτάσεις. Χαρακτηριστικό είναι το επικλινές του εδάφους στο μεγαλύτερο μέρος του νησιού έτσι ώστε οι αγροί να παρουσιάζουν εικόνα μεγάλων σκαλοπατιών διαχωριζομένων από χαμηλούς μανδρότοιχους "ξερολιθιές". Πεδινή έκταση συναντάται στον κάμπο της Κολυμπήθρας ,βόρεια του νησιού όπου καλλιεργούνται οπωροκηπευτικά, εσπεριδοειδή.

Στην Τήνο βρίσκεται και ο ναός της Παναγίας Ευαγγελίστριας με την ομώνυμη θαυματουργό εικόνα. Η εκκλησία γιορτάζει το Δεκαπενταύγουστο κατά τη διάρκεια του οποίου πλήθος κόσμου συρρέει στην Τήνο για προσκύνημα. Η εκκλησία της Ευαγγελίστριας είναι πόλος έλξης για πολλούς πιστούς σε όλη τη διάρκεια του χρόνου.

Συνολικά υπάρχουν 39 παραλίες, 19 στη Νότια-Νοτιοδυτική πλευρά, 7 στη ΝοτιοΑνατολική και 13 στη Βόρεια - ΒορειοΑνατολική πλευρά.

Κοίταξτε και περπατήστε την ξερή φύση της Τήνου.

Παρατηρείστε την πληθώρα των φυτών που υπάρχουν στη "άγογη" γη της.Παρακολουθήστε και ενυπώστε τη διαδοχή των εποχών και των ανθοφοριών. Αισθαντείτε το άρωμα που αναδύεται όταν πατάτε τα φρύγανα της. Μυρίστε τα αγριολούλουδα της. Ακούστε το ζουζούνισμα τον μελισσών τις. Χαρμόσυνες, για κείνες, μερες. Διακρίνατε την ακούραστη εργασία των μελισσών που επισκέπτονται τα άνθη.

Μέσα στο μέλι Τήνου, το απέριττο φρυγανόμελο, και τα άλλα μελισσοκομικά προιόντα υπάρχει κάτι από τη φύση της Τήνου.

Υπάρχει κάτι από την ζωή της Τήνου, κάτι από το μεράκι των μελισσοκόμων της.

Σαν Μελισσοκομικός Συνεταρισμός έχουμε στα χέρια μας εξαιρετικής ποιότητας προιόντα.Φροντίδα μας είναι να σας τα προσφέρουμε αγνά, αναλλοίωτα, με όλα τα ευαίσθητα συστατικά τους.

Η μόνη κατεργασία του μελιού είναι το απλό σούρωμα και το καταστάκαγμα γιατί θεωρούμε ότι το γιλτράρισμα με αντλίες υπό πίεση και η θέρμανση το τραυματιζούν.


Δευτέρα 10 Σεπτεμβρίου 2007

Ο τουρισμος στις Κυκλαδες.

Αύξηση παρουσιάζεται στις διανυκτερεύσεις του συνόλου τουριστών για το 2006 κατά 4,6%, σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΣΥΕ, με τους αλλοδαπούς να τροφοδοτούν την αύξηση (5,7%), ενώ οι ημεδαποί αύξησαν τις διανυκτερεύσεις τους κατά 1,5%.

Οι αφίξεις των πελατών παρουσιάζουν αύξηση κατά 4,3%, σε σχέση με τα αντίστοιχα στοιχεία του 2005 (που οφείλεται κυρίως στους αλλοδαπούς με αύξηση 5,4%, έναντι των ημεδαπών που παρουσιάζουν αύξηση 2,8%).

Γενικότερα, κατά το 2006, το 44,6% των αφίξεων αφορά ημεδαπούς και το 55,4% αλλοδαπούς, ενώ στις διανυκτερεύσεις το 25,5% αφορά ημεδαπούς (με 2,4 διανυκτερεύσεις κατά μέσο όρο) και το 74,5% αλλοδαπούς (με 5,6 διανυκτερεύσεις κατά μέσο όρο).

Σύμφωνα με την ΕΣΥΕ, η συνολική πληρότητα στα ξενοδοχειακά καταλύματα (πλην κάμπινγκ), ανήλθε το 2006, σε 59,8%, έναντι 58,6% το 2005.

Αναλύοντας τα στοιχεία ανά Γεωγραφική Περιφέρεια, τη μεγαλύτερη αύξηση στις πληρότητες, έναντι του 2005, παρουσιάζουν το Νότιο Αιγαίο (Κυκλάδες, Δωδεκάνησα), η Αττική και η Κεντρική Μακεδονία. Κατά το 2006, το υψηλότερο ποσοστό πληρότητας είχαν η Κρήτη (78%), το Νότιο Αιγαίο (77%) και τα Ιόνια Νησιά (76%). Όσον αφορά στις συνολικές διανυκτερεύσεις (περιλαμβανομένων και των κάμπινγκ), παρατηρούμε ότι τη μεγαλύτερη αύξηση, σε σχέση με το 2005, παρουσιάζουν η Κεντρική Μακεδονία (14%), η Αττική (10%), η Δυτική Ελλάδα (9%) και η Κρήτη (8%). Στις αφίξεις, παρατηρούμε ότι, τη μεγαλύτερη αύξηση παρουσιάζουν η Δυτική Ελλάδα (10%), η Αττική (9%), η 'Ήπειρος (8%), η Κεντρική Μακεδονία και το Βόρειο Αιγαίο (8%) και η Κρήτη (7%). Αντίθετα, η Θεσσαλία και η Πελοπόννησος παρουσιάζουν μείωση, τόσο στις αφίξεις όσο και στις διανυκτερεύσεις.

Κατά το 2006, το 60,6% του συνόλου των αφίξεων πελατών συγκεντρώθηκε σε 4 Περιφέρειες και συγκεκριμένα στην Αττική (22,3%), στην Κρήτη (13,3%), στο Νότιο Αιγαίο (13,0%) και στην Κεντρική Μακεδονία (12,0%). Αναφορικά με τις διανυκτερεύσεις, το 58,3% συγκεντρώθηκε σε 3 Περιφέρειες, στην Κρήτη (23,3%), στο Νότιο Αιγαίο (22,8%) και στα Ιόνια Νησιά (12,2%).

Τα στοιχεία αφίξεων και διανυκτερεύσεων αλλοδαπών για το 2006 παρουσιάζουν την πλειοψηφία των πελατών στα πάσης φύσεως ξενοδοχειακά καταλύματα να προέρχεται από τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης (70,1% οι αφίξεις πελατών και 80,3% οι διανυκτερεύσεις), με πρώτη τη Γερμανία και δεύτερο το Ηνωμένο Βασίλειο.

To 1,38% των αλλοδαπών τουριστών διανυκτέρευσε σε κάποιο κάμπινγκ της χώρας το 2006 (596.614 άτομα) με τους Γερμανούς να κρατούν τα ηνία σε απόλυτους αριθμούς (176.297 άτομα).

Που πηγαίνουν οι Έλληνες και που οι ξένοι τουρίστες

Πρώτη στις διανυκτερεύσεις των Ελλήνων τουριστών παραμένει η Αττική με 2,72 εκατομμύρια άτομα ενώ η Κρήτη αποτελεί την πρώτη επιλογή των ξένων με 12,55 εκατομμύρια διανυκτερεύσεις. Οι Κυκλάδες και τα Δωδεκάνησα αποτελούν την δεύτερη επιλογή των αλλοδαπών τουριστών για το 2006, ενώ οι Έλληνες προτιμούν ως δεύτερη επιλογή τους την Κεντρική Μακεδονία (2,26 εκατ. διανυκτερεύσεις), με κύρια εστία τη Χαλκιδική.

Ιδιαίτερη εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι ο αριθμός των Ελλήνων τουριστών που επισκέπτονται το Νότιο Αιγαίο (Κυκλάδες και Δωδεκάνησα) είναι μικρότερος από τον αντίστοιχο αυτών που επισκέπτονται την Πελοπόννησο. Επίσης, η μείωση των διανυκτερεύσεων στο Νότιο Αιγαίο ανέρχεται στο 17,9% συγκριτικά με το 2005, δείγμα ότι όλο και λιγότεροι Έλληνες αντέχουν το κόστος των διακοπών στα κοσμοπολίτικα νησιά του Αιγαίου.

Τρίτη 4 Σεπτεμβρίου 2007

Η πολυνησία του Αιγαίου.

Τα πανέμορφα νησιά των Κυκλάδων πήραν το όνομά τους
από το κυκλικό σχήμα που χαράζουν στο Αιγαίο γύρω από το ιερό νησί της Δήλου.
Σπαρμένα λευκά σπίτια και ξωκλήσια, γραφικά λιμάνια και ανεμόμυλους, χαμένα στο απέραντο γαλάζιο του αρχιπελάγους αποτελούν ένα μοναδικό θέαμα.
Μια ανεπανάληπτη εμπειρία για τον κάθε επισκέπτη τους.
Οι Κυκλάδες αποτελούνται από 56 νησιά.
Από αυτά κατοικούνται 24.
Κάποια από αυτά είναι μικρά και χωρίς πολλή τουριστική κίνηση.
΄Αλλα πάλι σφύζουν από ζωή
και αποτελούν κάποιους από τους δημοφιλέστερους τουριστικούς προορισμούς στον κόσμο.
΄Ολα τους όμως είναι πανέμορφα
και κάθε ένα από αυτά έχει το δικό του, ξεχωριστό, μαγικό χαρακτηριστικό.

Η πολυνησία του Αιγαίου, που ορίζεται γενικά μεταξύ των 36ου και 38ου Βόρειων παραλλήλων και μεταξύ των 24ου και 26ου Ανατολικών μεσημβρινών.

Η διάταξη των νησιών είναι σε δύο παράλληλες ευθείες σε συνέχεια του Σουνίου και της Ευβοίας προσδίδοντας την επιμέρους διάκριση σε Δυτικές και Ανατολικές Κυκλάδες, οι οποίες αποτελούν τον ομώνυμο νομό Κυκλάδων. Ο συνολικός πληθυσμός του Νομού είναι 112.615 κάτοικοι (απογραφή 2001) και η έδρα του στην Ερμούπολη.

Το όνομα τους δόθηκε από τους αρχαίους γεωγράφους εξαιτίας της κυκλικής διάταξης γύρω απ' την ιερή νήσο Δήλο (γενέτειρα της θεάς Άρτεμης και του Απόλλωνα) σε αντιδιαστολή των υπολοίπων νήσων του Αιγαίου που τις αποκαλούσαν Σποράδες.

Στις Κυκλάδες ανήκουν τα παρακάτω νησιά, τα οποία κατά σειρά μεγέθους είναι: Νάξος, Άνδρος, Πάρος, Τήνος, Μήλος, Κέα, Αμοργός, Ίος, Κύθνος, Μύκονος, Σύρος, Θήρα ή Σαντορίνη, Σέριφος, Σίφνος, Σίκινος, Ανάφη, Κίμωλος, Αντίπαρος, Φολέγανδρος, Μακρόνησος, Ηράκλεια, Γυάρος, Πολύαιγος, Κέρος, Ρήνεια, Δονούσα, Θηρασία, Σχοινούσα, Δεσποτικό, Κουφονήσια, Δήλος. Έξι μικρά νησάκια μεταξύ Αμοργού και Νάξου, αποτελούν τις Μικρές Κυκλάδες. Αυτά είναι: το πάνω και κάτω Κουφονήσι, η Ηράκλεια, η Σχοινούσα, η Δονούσα και η Κέρος.

Παρασκευή 31 Αυγούστου 2007

Ιος.

H Ίος είναι ένα ακόμη όμορφο κυκλαδίτικο νησί. Συγκεντρώνει ένα μεγάλο αριθμό νεολαίας αλλά και γενικότερα πολύ κόσμο γιατί έχει πολλά να προσφέρει λόγω της υποδομής του.

Τα μπάρ με την έντονη νυχτερινή ζωή, το έχουν κάνει διάσημο στη νεολαία. Εκτός απο αυτό, στην Ίο συναντάμε όμορφες γραφικές παραλίες, στενά σοκάκια, πάμπολλες εκκλησίες και ξωκλήσια, αμπέλια, και όλα αυτά σε συνδυασμό με την καθαρή ατμόσφαιρα.

Η κρυστάλλινη θάλασσα, αποτελεί το κύριο πλεονέκτημα αυτού του τυπικά κυκλαδίτικου νησιού. Η υποδομή του είναι ιδανική για τις διακοπές και των πιο απαιτητικών τουριστών. Πολύς κόσμος την αποκαλεί επίσης, Νιό.

Η επιφάνειά της Ίου εκτιμάται στα 108 τετρ. χλμ ενώ έχει μήκος ακτών 87 χιλιόμετρα.

Η Ίος είχε πληθυσμό 1.838 άτομα στην απογραφή του 2001 και πρωτεύουσα του νησιού είναι η Ίος.

Η πιο πολυσύχναστη παραλία του νησιού είναι ο Μυλοπότας, ο οποίος βρίσκεται σε πολύ κοντινή απόσταση από την Χώρα, ενώ ωραία (και πιο ήσυχη) παραλία είναι αυτή στο Μαγγανάρι.

Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο στην Ίο, την πατρίδα της μητέρας του, θάφτηκε ο Όμηρος.

Τρίτη 28 Αυγούστου 2007

Σίφνος.

Η Σίφνος ανήκει στο σύμπλεγμα των δυτικών Κυκλάδων και βρίσκεται ανάμεσα στα πλησιέστερα νησιά Σέριφο (12 ν.μ.), Κίμωλο (10 ν.μ.), Μήλο (20 ν.μ.) και Πάρο (14 ν.μ.)

Η έκτασή της είναι 74 τ.χ., η περίμετρός της είναι 28 μίλια και απέχει από τον Πειραιά 75 μίλια.

Συνδέεται ακτοπλοϊκά με τον Πειραιά και τα νησιά της γραμμής Μήλου καθημερινά. Η διάρκεια του ταξιδιού από τον Πειραιά είναι 5 ώρες με το πλοίο της γραμμής και δυόμιση έως τρεις ώρες με το Highspeed. Συνδέεται επίσης με πολλά νησιά των Κυκλάδων όπως Πάρο, Νάξο, Μύκονο, Τήνο, Σύρο, Φολέγανδρο, Ίο και Σαντορίνη.

Τα πλησιέστερα αεροδρόμια στη Σίφνο είναι της Μήλου και της Πάρου . Για έκτακτες ανάγκες λειτουργεί οργανωμένο ελικοδρόμιο στα Εξάμπελα Σίφνου.

Η Σίφνος σήμερα είναι γνωστή ανά το πανελλήνιο και την υφήλιο κυρίως ως τόπος παραθερισμού για το εξαίρετο φυσικό της κάλλος, την πνευματικότητα, τη φιλοξενία και ευγένεια των κατοίκων της, τους κάτασπρους παραδοσιακούς οικισμούς της, τις πολυάριθμες και γραφικές εκκλησίες, τα ιστορικά μοναστήρια και τις πολυσύχναστες και κρυφές παραλίες της.

Τα νησια.

Σύμπλεγμα 56 νησιών με κυριότερα τα Αμοργός, Ανάφη, Άνδρος, Αντίπαρος, Δήλος, Ίος, Τζια, Κίμωλος, Κύθνος, Μήλος, Μύκονος, Νάξος, Πάρος, Σαντορίνη, Σέριφος, Σίκινος, Σίφνος, Σύρος, Τήνος, Φολέγανδρος και τις «Μικρές Κυκλάδες», που αποτελούνται από τα νησιά Δονούσα, Ηρακλειά, Κουφονήσια και Σχοινούσα

Τα νησια των Κυκλαδων.

56 νησιά που δημιουργήθηκαν από ηφαιστειακή δράση για να μας χαρίσουν μαγευτικές και αξέχαστες διακοπές. Νησιά που συνδυάζουν μεταξύ τους όλες τις αντιθέσεις, ομορφιά, ιστορία, μαγευτικά τοπία και σύγχρονο lifestyle νησιά που δίνουν μία διαφορετική άποψη ζωής για όλες τις προτιμήσεις.

Φύση με σπάνια τοπία, ζωντανή παράδοση, ντόπια κουζίνα, έθιμα και πολιτισμός, έντονη ταυτότητα, οι Κυκλάδες είναι τόπος συνάντησης ανθρώπων από όλα τα μέρη του κόσμου και έχουν την ικανότητα να συνδυάζουν κοσμοπολίτικες και ήρεμες διακοπές με τρόπο μοναδικό.
Ταξιδέψτε αυτό το καλοκαίρι στις μαγευτικές Κυκλάδες, αναζητήστε τα προσπελάσιμα ξενοδοχεία και με λίγη καλή θέληση όλα μπορούν να διευθετηθούν.

Για αυτούς που είναι λάτρεις των διακοπών χαμηλών τόνων η Δήλος, η Αμοργός, η Ανάφη, η Κίμωλος, οι μικρές Κυκλάδες (ανάμεσα στην Νάξο και την Αμοργό), η Αντίπαρος είναι ιδανικοί προορισμοί.
Στην Δήλο συνδυάζονται άνετα διακοπές χαλαρωτικές και εκπαιδευτικές. Είναι ένα νησί που μπορείτε να επισκεφθείτε από την Μύκονο μια και τα δύο νησιά βρίσκονται πολύ κοντά μεταξύ τους. Η Δήλος αποτελεί ένα από τα λεγόμενα ξερονήσια αλλά ταυτοχρόνως αποτελεί και έναν πολύ ελκυστικό χώρο που οπωσδήποτε πρέπει να επισκεφθείτε. Νησί μεγάλης αρχαιολογικής σημασίας με ένα μοναδικό υπαίθριο αρχαιολογικό μουσείο. Σώζονται ακόμα τα ερείπια των ναών του Απόλλωνος και της Αρτέμιδος αλλά αρχαία βρίσκονται διάσπαρτα σε όλο το νησί.
Η Αμοργός αν και το ανατολικότερο νησί των Κυκλάδων αξίζει τον κόπο να το επισκεφθείτε. Νησί με σπάνια ομορφιά και με σημαντική ιστορία συνδυάζει καταπληκτικά τοπία, το απέραντο γαλάζιο, σπάνια είδη χλωρίδας και πανίδας και παραλίες με μοναδική ομορφιά. Οι κάτοικοί του είναι ιδιαίτερα φιλόξενοι. Η Αμοργός μαζί με την Ανάφη αποτελούν τα πλέον ήσυχα νησιά για χαλαρωτικές και ξεκούραστες διακοπές. Η Ανάφη βρίσκεται μακριά από τις υπόλοιπες Κυκλάδες και διατηρεί μέχρι σήμερα άθικτη τη φυσική της ομορφιά.
Η Αντίπαρος αν και πολύ κοντά στην Πάρο ωστόσο είναι ένα πολύ ήσυχο νησί. Χαρακτηριστικό της είναι οι δεκάδες γαλήνιες παραλίες που προσφέρουν πραγματική ξεκούραση.
Οι μικρές Κυκλάδες αποτελούν επίσης προορισμό για γαλήνιες διακοπές. Εδώ γίνονται όλα με τον παραδοσιακό τρόπο. Τα νησιά αυτά βρίσκονται μακριά από τον πολιτισμό, είναι όμως πανέμορφα και προσφέρουν πολύ ησυχία και λίγες ανέσεις.
Ένα νησί που φημίζεται για τα ιαματικά λουτρά του είναι η Κύθνος και πολύ άνθρωποι την επισκέπτονται για αυτό το λόγο. Τα θερμά ιαματικά λουτρά βοηθούν στην θεραπεία διάφορων παθήσεων όπως αρθρίτιδες, δερματίτιδες και γυναικολογικές παθήσεις. Είναι ένας ιδανικός τόπος για συνδυάσετε διακοπές και υγεία.
Για τους περισσότερο ενεργητικούς και λάτρεις των κοσμοπολίτικων διακοπών η Σαντορίνη, η Μύκονος, η Νάξος, η Πάρος, η Μήλος, η Σύρος, η Σίφνος, η Ίος κ.ο.κ. είναι τα τέλεια μέρη για διακοπές. Πρόκειται για νησιά που τα συνδυάζουν όλα. Έντονος τρόπος ζωής, θαλάσσια σπόρ, clubbing, εκκεντρικές εμφανίσεις, πολύ κόσμος, εξαιρετικά εστιατόρια, μοναδικά αξιοθέατα θα σας μαγέψουν και θα σας προσφέρουν έντονες διακοπές αλλά και ήσυχες ανάλογα με την περίοδο που θα πάτε.

Παρασκευή 24 Αυγούστου 2007

Η Τεχνη στις Κυκλαδες.

Τα ευρήματα των αρχαιολογικών ανασκαφών, που έγιναν στις Κυκλάδες, μαρτυρούν ότι εδώ αναπτύχθηκε σημαντικός πολιτισμός, που διαφέρει αρκετά από το μυκηναϊκό και το μινωικό. Τα σπίτια τους τα κατασκεύαζαν μικρά και με στρογγυλές γραμμές γενικά, σε χρωματισμούς ανοιχτόχρωμους (συνήθως άσπρα). Σαν οικοδομικό υλικό χρησιμοποιούσαν λίθους και μαρμάρινες πλάκες. Ενδιαφέρον παρουσιάζει η αγγειοπλαστική τέχνη των Κυκλαδίων καθώς και τα κοσμήματα από μέταλλο.

Η ιστορια των Κυκλαδων.

Από την προϊστορική ακόμα εποχή, οι Κυκλάδες είχαν γίνει μήλο της έριδας ανάμεσα στους διάφορους επιδρομείς, που κατά καιρούς κατέβηκαν στη Μεσόγειο. Αρχικά κατοικούνταν από τους Φοίνικες και τους Κάρες. Μετά έπεσαν στην κυριαρχία του Κρητικού βασιλιά Μίνωα. Ύστερα τις ξαναπήραν οι Κόρες. Ύστερ' από λίγο έμειναν εδώ οι Ίωνες, που διώχτηκαν από τους Δωριείς.
Όταν άρχισαν οι Περσικοί Πόλεμοι, οι Κυκλάδες υποτάχτηκαν στους Πέρσες. Όμως αυτό κράτησε μέχρι τη δεύτερη εκστρατεία των Περσών, οπότε όλα τα νησιά συμμάχησαν με την Αθήνα, που, στηριζόμενη στην πολεμική της δύναμη, τα έκανε υποτελή. Μα κι αυτή η κατάσταση δεν ήταν σταθερή. Στη διάρκεια του πελοποννησιακού πολέμου συμμάχησαν με τους Λακεδαιμονίους, από τους οποίους και αποσπάστηκαν, μετά την ήττα που είχαν οι Σπαρτιάτες το 375 π.Χ. Μετά πέρασαν με τη σειρά στα χέρια των Μακεδόνων, των Ρωμαίων, των Γότθων, των Σλάβων, των Σαρακηνών και των Τούρκων. Έγιναν ελληνικές μετά την επανάσταση του 1821.

Οι κυκλαδες.

Είναι τα νησιά του Αιγαίου:
Άνδρος, Τήνος, Κέα, Κύθνος, Γυάρος, Σύρος, Ρήνεια, Δήλος,
Μύκονος, Σέριφος, Σίφνος, Πάρος, Αντίπαρος, Νάξος, Μήλος,
Κίμωλος, Φολέγανδρος, Ίος, Σίκινος, Αμοργός, Θήρα κι Ανάφη.